Als ik zeg dat Parasite mij van begin tot eind in zijn greep had, doe ik de film tekort. De filmstijl met volgshots, waarbij de camera de acteurs volgt, is betoverend. Tijdens het Koreaans filmfestival in Londen ben ik dit typische genre al in diverse films tegengekomen, maar Parasite wint het! Parasite is een eigenzinnig komische thriller, waarin klassenverschillen worden overbrugd en naast andere thema’s een familiegeschiedenis wordt geschetst die kijkers van alle leeftijden zal aanspreken.

Om zijn nuances en stilistische cinematografie te kunnen waarderen, moet je Parasite absoluut in de bioscoop bekijken. Samenvattend, zonder teveel weg te geven, vertelt Parasite het verhaal van de interactie tussen de rijke familie Park en het werkloze gezin Kim wier contrasterende werelden met elkaar clashen, en de verstrekkende gevolgen daarvan.

[...]Bong Joon Ho slaagt erin de nieuwsgierigheid van het publiek te prikkelen door geraffineerd gebruik te maken van de ruimte binnenshuis met schitterend belichte shots, waardoor je je pas aan het eind van de ruim twee uur durende film realiseert dat het grootste deel zich binnen het huis van de familie Park afspeelt. De alledaagse huiselijkheid wordt tot in detail uitgebeeld vanuit een intrigerend perspectief, wat getuigt van de geestdrift van Bong Joon Ho. Je moet er even inkomen, maar dan kun je je hart ophalen aan hoe beeldig en vernuftig de film in elkaar zit, want Parasite lijkt een eenzijdig verhaal te vertellen, maar in werkelijkheid zitten er meerdere lagen in en wordt ook de maatschappelijke situatie in Korea met empathie en bezieling aan het licht gebracht.

De cast is verleidelijk om naar te kijken, elke gezichtsuitdrukking en beweging wordt benadrukt. Zelfs wanneer iemand simpelweg een trap op- of afloopt, kan hier een betekenis in schuilen, door de camera gefragmenteerd weergegeven. Deze techniek, waarbij de ruimte vanuit ongewone hoeken doeltreffend in beeld wordt gebracht, creëert diverse spanningsniveaus, die nog verder opgevoerd worden door de heftige weersomstandigheden. Er zit iets surrealistisch in Parasite, wat wordt beklemtoond door het thema zelf en door de absurde aspecten in de film die zo ingenieus bedacht zijn dat ze het publiek een magische filmervaring geven. Het ogenschijnlijk sinistere karakter van Parasite houdt je aan het beeld gekluisterd en doet denken aan de stijl die de filmmakers van Twilight Zone gebruiken.

De acteurs zijn indrukwekkend en brengen diepte aan in hun rol waarin ze verwantschap weten te scheppen, terwijl ze moeiteloos beheerst overkomen. Deze nonchalante, impliciete autoriteit wordt perfect belichaamd door Ki Woo en Ki Jeong Kim wanneer zij als privéleraar gaan werken in huize Park en met hun stilzwijgende, raadselachtige onderwijstechnieken een mystiek aura creëren. Acteurs Park So Dam en Choi Woo Shik, alias Ki Woo en Ki Jeong, zijn simpelweg fascinerend om naar te kijken in de verschillende richtingen die Parasite volgt. Ze brengen hun personages naadloos tot leven, waarbij ze de kijkers aan hun kant weten te krijgen.

[...]Parasite is een opmerkelijk staaltje uiterst vakkundig filmwerk, een film die je zonder meer gezien moet hebben en ik kijk er dan ook naar uit om hem nogmaals te bekijken op de première in het Verenigd Koninkrijk.

Als ik zeg dat ik van begin tot eind geboeid naar Parasite heb zitten kijken, is dat een understatement. De techniek van de tracking shots houdt je helemaal in de ban. Ik had op het Korean Film Festival in Londen al verschillende Koreaanse films gezien en was bekend met de genres die doorgaans in zulke films werden gebruikt, maar Parasite leek ze allemaal te overklassen! Parasite is komisch op zijn eigen manier, maar is ook een thriller. Het is een verhaal over klassenverschillen, maar ook over een familie. Het is een film die kijkers van alle leeftijden zal aanspreken.

Parasite is een film die je in de bioscoop moet zien, zodat de nuances en de stijlvolle cinematografie volledig tot hun recht komen. Kort samengevat en zonder te veel te verklappen, gaat Parasite over de interactie tussen de familie Park en de werkloze familie Kim. Wanneer hun twee werelden botsen, krijg je gevolgen die lang naslepen.

[...] Bong Joon-ho weet de aandacht van zijn publiek vast te houden met zijn helder verlichte shots en het efficiënte gebruik van binnenruimtes. Het is haast niet te geloven dat de meeste scènes van deze twee uur en twaalf minuten durende film zich in het huis van de familie Park afspelen. Met zijn typische flair brengt Bong Joon-ho alledaagse, huiselijke elementen vanuit een intrigerend perspectief in beeld. De film komt traag op gang, maar je zult je hart ophalen aan de schoonheid en spitsvondigheid die erin vervat zit. Hoewel Parasite op het eerste gezicht een vlakke film lijkt, is hij eigenlijk gelaagd. De sociaal-realistische film zit vol empathie en pathos.

De cast is innemend en hun kleinste gelaatsuitdrukkingen en bewegingen worden in de verf gezet. Zelfs een trap op- of aflopen kan een verborgen betekenis hebben, wanneer dat door de camera gefragmenteerd weergegeven wordt. Soms krijg je ook kippenvel door de ongebruikelijke camerastandpunten in combinatie met dramatische weersomstandigheden. De soundtrack benadrukt dan weer het surrealistische karakter van Parasite en de ingenieuze manier waarop de absurde elementen in de film verweven zijn, zorgt voor pure filmmagie. Door het akelige sfeertje van Parasite zit je op het puntje van je stoel. Het doet denken aan de stijl van The Twilight Zone.

De acteurs maken een sterke indruk en voegen diepgang toe aan hun personages. Ze zijn herkenbaar, maar ook cool. Wanneer Ki-woo en Ki-jung Kim zich als privéleraars voordoen en bij de familie Park thuis gaan werken, stralen ze een nonchalante autoriteit uit en creëren ze een mystieke sfeer met hun bijna mythische bijlestechnieken. Acteurs Park So-dam en Choi Woo-sik, die Ki-woo en Ki-jung vertolken, nemen je mee doorheen alle wendingen in Parasite en met hun knappe acteerprestaties pakken ze het publiek helemaal in.

[...] Parasite is een opmerkelijk staaltje filmmaken. Het is een film die je gewoon gezien moet hebben. Ik kijk er alvast naar uit om hem opnieuw te bekijken, zodra hij in de Britse bioscoopzalen te zien is.

Beweren dat Parasite me van begin tot eind enorm boeide, is een understatement. De filmstijl met tracking shots is meeslepend. Ik heb verschillende Koreaanse films gezien tijdens het London Korean Film Festival en was bekend met de gebruikelijke genres die in dergelijke films worden gebruikt, maar Parasite leek ze allemaal te overtreffen. Parasite is komisch op een eigenzinnige manier, maar het is ook een thriller, laat de klassenstrijd zien en toont een familieverhaal naast nog meer andere genres. Om die reden gaat de film zeker alle leeftijden aanspreken.

Parasite moet echt in de bioscoop worden bekeken om van de nuances en de stijlvolle cinematografie te genieten. De samenvatting van Parasite, om spoilers te voorkomen, is het verhaal over de interactie tussen de familie Park en de werkloze familie Kim. Hun verschillende werelden botsen, met langdurige consequenties tot gevolg.

[...]Bong Joon-Ho slaagt erin om de interesse van het publiek te wekken met helder belichte opnamen in combinatie met een effectief gebruik van de binnenruimte. Het is verrassend om te beseffen dat, na de 2 uur en 12 minuten die de film duurt, de meeste scènes zich in het huis van de familie Park afspelen. De alledaagse aspecten van huiselijkheid worden getoond met een intrigerend perspectief dat Bong Joon-Ho's flair laat zien. Het is een trage film, maar je geniet van de schoonheid en vindingrijkheid ervan omdat Parasite overtuigt dat het slechts op één niveau speelt. De film heeft echter meerdere lagen en verbeeldt sociaal realisme met empathie en emotie.

De cast is betoverend om naar te kijken, elke gezichtsbeweging en actie wordt geaccentueerd, zelfs het op- of aflopen van een trap kan een verborgen betekenis overbrengen die de camera fragmenteert. Er wordt ook een zekere mate van onbehagen gecreëerd door het effectieve gebruik van de ruimte, waarbij ongebruikelijke camerahoeken en dramatische weersomstandigheden die gevoelens versterken. Parasite heeft een surreëel karakter, dat wordt benadrukt door de muziek, en verder heeft de film zulke absurde elementen die op zo'n ingenieuze manier zijn bedacht dat het echt cinematografische magie is. De schijnbare griezeligheid van Parasite houd je zeker geboeid en zou niet misstaan op de Twilight Zone-school van filmmaken.

De acteurs zijn erg indrukwekkend en geven hun rollen meer diepgang waardoor ze betrouwbaar en tegelijkertijd moeiteloos cool overkomen. Toen Ki-Woo en Ki-Jeong Kim in het huis van de familie Park werkten als privéleraren, belichaamden ze zeker dit niveau van nonchalante, ingetogen autoriteit en creëerden ze een mystieke aura door de onuitgesproken, bijna mythische bijlestechnieken die ze gebruikten. De acteurs Park So-Dam en Choi Woo-Sik, als Ki-Woo en Ki-Jeong, zijn simpelweg meeslepend om naar te kijken tijdens de verschillende richtingen die Parasite volgt. Ze dragen de vertolkingen moeiteloos en nodigen het publiek uit om aan hun kant te staan.

[...]Parasite is een opmerkelijk staaltje uiterst kundig filmmaken, het is gewoon een film die je gezien móét hebben. Ik kijk er naar uit om opnieuw naar de film te gaan als hij in het Verenigd Koninkrijk gaat draaien.

Zeggen dat Parasite me van begin tot einde in de ban hield, is een understatement; de bewegende opnames zorgen gewoon voor betovering. Ik had enkele Koreaanse films gezien tijdens het London Korean Film Festival en was dus al bekend met dergelijke filmgenres, maar Parasite overtrof echt alle verwachtingen! Parasite is een spitsvondige komedie maar tegelijk ook een thriller; de film legt klassenverschillen bloot maar vertelt ook een familieverhaal. Daarnaast komen nog vele andere genres aan bod wat de film aantrekkelijk maakt voor alle leeftijden.

Om al zijn nuances en stilistische cinematografie te kunnen waarderen, is het echt de moeite waard om Parasite in de bioscoop te bekijken. In een notendop (ik wil geen spoilers verklappen) is Parasite een verhaal over de relatie tussen de familie Park en de werkloze familie Kim. Het contrast tussen hun beide werelden staan pal tegenover elkaar wat heel wat teweegbrengt met alle gevolgen van dien.

(…) Bong Joon-Ho slaagt erin om de belangstelling van het publiek te prikkelen aan de hand van felverlichte shots en een doeltreffend gebruik van binnenruimtes. Het is verbazingwekkend dat een film van twee uur en twaalf minuten zich grotendeels afspeelt in het huis van familie Park. De alledaagse huiselijkheid wordt weergegeven via een intrigerend perspectief die typisch is voor Bong Joon-Ho’s flair. Het is een trage film maar de schoonheid en vindingrijkheid zullen je bekoren. Op het eerste zicht lijkt het of Parasite zich op één niveau afspeelt. De film is echter gelaagd en schetst een sociaal realisme met empathie en pathos.

De cast neemt je helemaal mee in het verhaal: elke gezichtsbeweging, elke actie wordt benadrukt. Zelfs het eenvoudigweg op- en afwandelen van de trap, gefragmenteerd door de camera, kan een verzwegen betekenis vervatten. Het gevoel van onbehagen wordt ook op verschillende manieren gecreëerd door ruimtes via ongewone camerahoeken in beeld te brengen. Dramatische weersomstandigheden zetten die gevoelens nog eens extra in de verf. Zoals de titel al aangeeft, heeft Parasite een surreëel karakter. Het absurde wordt in de film op zo’n ingenieuze wijze toegepast dat het echt cinematografische magie is. Je zal bezeten zijn door Parasite met zijn ogenschijnlijke griezeligheid; de film ligt niet ver af van de dramaturgiestijl van “The Twilight Zone”.

De acteurs zijn erg aangrijpend. Ze brengen hun rollen tot leven door enerzijds herkenbaarheid te creëren en tegelijkertijd moeiteloos onberoerd te lijken. Wanneer Ki-Woo en Ki-Jeong Kim bij de familie Park werken als bijlesgevers, belichamen zij een zekere nonchalance als laag autoritaire figuren. Zij creëren hierdoor een geheimzinnig aura met hun onuitgesproken, bijna mythische bijlestechnieken. De acteurs Park So-Dam en Choi Woo-Sik als Ki-Woo en Ki-Jeong worden vanuit verschillende perspectieven geportretteerd en zijn gewoonweg intrigerend om naar te kijken. Hun acteerprestaties zijn feilloos waardoor je als toeschouwer hun kant wil kiezen in het verhaal.

(…) Parasite is een opmerkelijk stuk van ontzettend bekwame makelij. Het is gewoon een film die je moet gezien hebben. Ik kijk er alvast naar uit om de film te herbekijken wanneer hij in de bioscopen in het Verenigd Koninkrijk te zien is.

Te zeggen dat Parasite me van begin tot eind boeide is een understatement; de filmstijl met tracking shots is gewoonweg adembenemend. Tijdens het London Korean Film Festival heb ik meerdere Koreaanse films gezien en ik was dus wel bekend met de gebruikelijke genres binnen dit type film, maar Parasite combineert ze allemaal alsof het niets is! Parasite is een komedie, met een apart soort humor, maar is evengoed ook een thriller, neemt klassenverschillen op de hak en gaat over een familie - de mix van genres zal kijkers van alle leeftijden aanspreken.

Parasite verdient het echt om te worden bekeken in de bioscoop: daar komen alle nuances en het stijlvolle camerawerk het meest tot hun recht. Een korte samenvatting, zonder te spoilen: Parasite gaat over de ontmoeting tussen de familie Park en de werkloze familie Kim, twee heel verschillende werelden die samenkomen - met verstrekkende gevolgen.

[...] Bong Joon-Ho slaagt erin de aandacht van de kijker vast te houden met heldere shots in combinatie met een doeltreffend gebruik van de binnenruimte, en het is verrassend om je na afloop van de film, die 2 uur en 12 minuten duurt, te realiseren dat de meeste scènes zich afspelen in het huis van de familie Park. Alledaagse huiselijke taferelen worden op een intrigerende manier in beeld gebracht, wat het meesterschap van Bong Joon-Ho toont. De film moet even op gang komen, maar het is genieten geblazen van de prachtige beelden en de ingenieuze plot - Parasite lijkt op het eerste gezicht een eendimensionaal verhaal, maar bestaat eigenlijk uit meerdere lagen en verbeeldt sociaal realisme met empathie en pathos.

De cast is een lust voor het oog, elke gezichtsuitdrukking en handeling wordt geaccentueerd, zelfs het op- en aflopen van een trap kan een verborgen betekenis hebben als de camera het vastlegt. Er wordt ook een zekere mate van onbehagen gecreëerd door dat doeltreffende gebruik van de ruimte, waarbij ongebruikelijke camerahoeken en dramatische weersomstandigheden dat gevoel nog versterken. Parasite heeft een surrealistisch karakter, wat door de filmmuziek wordt benadrukt, en bovendien maakt de film op zo'n ingenieuze manier gebruik van absurdistische elementen, dat het echt cinematografische magie creëert. De onheilspellende sfeer van Parasite houdt je op het puntje van je stoel en lijkt wel rechtstreeks uit de koker van de makers van The Twilight Zone te komen.

De acteurs zijn erg indrukwekkend en geven hun rol diepgang, door herkenbare personages te creëren die tegelijkertijd moeiteloos cool lijken. Bijvoorbeeld wanneer Ki-Woo en Ki-Jeong Kim als privéleraren in het huis van de familie Park gaan werken en een nonchalante, discrete autoriteit uitstralen en met hun vanzelfsprekende, welhaast surrealistische lestechnieken een aura van mystiek creëren.

Acteurs Park So-Dam en Choi Woo-Sik, die Ki-Woo en Ki-Jeong spelen, zijn geweldig om naar te kijken terwijl Parasite alle kanten opgaat en leveren vlekkeloos acteerwerk af, waardoor je als kijker vanzelf aan hun kant staat.

[...]Parasite is een opmerkelijk staaltje filmkunst, het is simpelweg een film die je gezien moet hebben, en ik ga de film zeker opnieuw bekijken als hij in het Verenigd Koninkrijk uitkomt.