आम्ही एका बहुमजली बिल्डिंग कॉम्प्लेक्समधील एका लहानश्या घरात राहतो. येथे अनेक मध्यमवर्गीय कुटुंबे राहतात. पण येथील पाळीव मांजरींची संख्या ही जनसामान्यांपेक्षाही जास्त आहे. ही वाघाची मावशी तिचे धारदार पंजे दाखवीत वाघ, सिंह, लिंक्स किंवा ओसीलॉट सारख्या इतर रानमांजरींची आठवण ठेवत तिच्या आजूबाजूच्या कोणालाही घाबरत नाही. वाढत्या मांजरीची संख्या सर्वांना त्रासदायक असली तरी काही जणांसाठी करमणूकही आहे.
आमच्या परिसरात राहणाऱ्या या मांजरींचे त्यांच्या जागेबद्दल स्वतःचे अगदी कठोर सीमांकन आहे. तळमजला, पहिल्या आणि दुसऱ्या मजल्यावरील मांजरी त्यांचे मजले अजिबात सोडत नाहीत पण क्वचित अगदी भुकेने कळवळून ही नियंत्रण रेषा ओलांडून स्वयंपाकघरांकडे धाव घेऊ शकतात. टेरेस केवळ लहान पिलांसाठी राखीव आहे पण कधीकधी मोठ्या मांजरी त्यांचे अंग चाटण्यासाठी आणि उन्हात पडून आराम करण्यासाठी तिथे येतात. काही बोके अशा कोपऱ्यात झोपतात जिथे त्यांना आराम करता येईल आणि मांजरीला फारशी लोंबकळत बसण्यासाठी जागा नसते, जसे की वॉचमनची केबिन, तिथे त्यांना तसेच एखादे गरीब बिचारे वॉचमन पण झोपी गेलेले दिसू शकतात. देवाने या मांजरींना दोन आवाजांची देणगी दिलेली आहे एक दुसऱ्यावर खेकसून आरेरावी दाखवण्यासाठी तर दुसरा गोंडस म्यांव चा आवाज. आमच्या परिसरातील काही मांजरी तर काही विशेष निमित्त काढून सर्व रहिवाशांना रात्रभर त्यांच्या कर्कश रडण्याने जागतही ठेवतात.
स्वच्छतेची आवड असणारे काही रहिवासी मात्र या मांजरी घाण आणि गोंधळ करतात त्यामुळे हैराण होतात. काही त्रस्त रहिवाशांना ठामपणे असेही वाटते की या मांजरींना हाकलले पाहिजे. पण ते बिचारे या मांजरींना कोणत्या मार्गाने बाहेर काढता येईल या प्रतीक्षेत आहेत. असो, आता मांजराच्या गळ्यात घंटा कोण बांधू शकेल हे काही आम्हाला माहित नाही.